Class 09 Assamese Chapter 11: যুঁজ All questions and answers
যুঁজ
প্ৰশ্ন নং : ১ ) অতি চমুকৈ উত্তৰ দিয়াঃ
ক) কাৰ বেগৰ পৰা টকা চুৰ হৈছিল ?
উঃ- প্ৰশান্তৰ বেগৰ পৰা টকা চুৰ হৈছিল ।
বা
প্ৰশান্তৰ বেগৰ পৰা।
খ) সিদ্ধাৰ্থহঁতৰ শ্ৰেণী শিক্ষকগৰাকীৰ নাম কি আছিল ?
উঃ- সিদ্ধাৰ্থহঁতৰ শ্ৰেণী শিক্ষকগৰাকীৰ নাম হ’ল – মহেন্দ্ৰ মাষ্টৰ ।
বা
মহেন্দ্ৰ
গ) নিৰ্মলে কাক বিচাৰি দোকানলৈ গৈছিল ?
উঃ- নিৰ্মলে সিদ্ধাৰ্থক বিচাৰি দোকানলৈ গৈছিল ।
বা
সিদ্ধাৰ্থক বিচাৰি।
ঘ) সিদ্ধাৰ্থই পেঞ্চিল বক্সত কি সাচি থৈছিল ?
উঃ- সিদ্ধাৰ্থই পেঞ্চিল বক্সত দেউতাই দিয়া চকলেটৰ কাগজবোৰ সাচি থৈছিল ।
বা
বাপেকে দিয়া চকলেটৰ কাগজ।
ঙ) নিৰ্মলে কিয় বহুদিনৰ বাবে বাহিৰলৈ যাব লগা হৈছিল ?
উঃ- নিৰ্মলৰ দেহত এটা জটিল ৰোগ থকা বাবে বাহিৰলৈ যাব লগা হৈছিল ।
বা
তেওঁৰ হেহত হোৱা জটিল ৰোগৰ চিকিৎসাৰ বাবে।
প্ৰশ্ন নং ২) তলৰ প্ৰশ্নসমূহৰ উত্তৰ দিয়া :
ক) সিদ্ধাৰ্থই কিয় প্ৰশান্তৰ বেগৰ পৰা পইচা চুৰ কৰিছিল ?
উঃ- সিদ্ধাৰ্থই নিচা জাতীয় বস্তু সেৱনত ধৰিছিল । যাৰ বাবে পইচাৰ প্ৰয়োজন হোৱাত তেওঁ প্ৰশান্তৰ বেগৰ পৰা পইচা চুৰ কৰিছিল ।
খ) কি কি কাৰণত সিদ্ধাৰ্থ নিচাসক্ত হৈ পৰিছিল ?
উঃ- মাক দেউতাকৰ বিচ্ছেদ, একাকীত্ব আদিৰ বাবে সিদ্ধাৰ্থ নিচাসক্ত হৈ পৰিছিল ।
গ) নিৰ্মলে সিদ্ধাৰ্থক বিচাৰি কিয় পাণদোকান খনলৈ গৈছিল?
উঃ- নিৰ্মলে সিদ্ধাৰ্থক কেইবাদিনো পাণদোকান খনত দেখা পাইছিল । দুই এদিন দোকানৰ আঁৰত লুকাই সিদ্ধাৰ্থক চিগাৰেট টানি থকাও দেখা পাইছিল । সি এক কৌতূহল আৰু সন্দেহৰ বশৱৰ্তী হৈ সিদ্ধাৰ্থক বিচাৰি পাণদোকানলৈ গৈছিল ।
ঘ) সিদ্ধাৰ্থই প্ৰথমতে কিয় নিৰ্মলৰ মূখামুখি হ’ব খোজা নাছিল?
উঃ- সিদ্ধাৰ্থই প্ৰথমতে নিৰ্মলৰ মূখামুখি হ’ব খোজা নাছিল কাৰণ – সিদ্ধাৰ্থই নিজৰ পৰাই পলাই ফুৰিছিল । তাৰ দুখ, যন্ত্ৰণা, একাকীত্ব, চকুপানী এইবোৰ সি আনক দেখুৱাব খোজা নাছিল ।
ঙ) নিৰ্মলৰ জটিল ৰোগৰ কথা জানি সিদ্ধাৰ্থই কি কৈছিল?
উঃ- নিৰ্মলৰ জটিল ৰোগৰ কথা জানি সিদ্ধাৰ্থই কৈছিল যে – সি ড্ৰাগচ লোৱা এৰিব চেষ্টা কৰিব । চকুৰ সন্মুখত নাথাকিলেও সিদ্ধাৰ্থৰ বুকুৰ ভিতৰৰ পৰাই নিৰ্মলে তাক বাধা দিব ।
প্ৰশ্ন নং ৩) ‘তোৰ কি হৈছে, মোক কবই লাগিব সিদ্ধাৰ্থ' – নিৰ্মলৰ এই কথাখিনিয়ে সিদ্ধাৰ্থক কেনেদৰে প্ৰভাৱিত কৰিছিল?
উঃ- তোৰ কি হৈছে, মোক কবই লাগিব সিদ্ধাৰ্থ' - নিৰ্মলৰ এই কথাখিনিয়ে সিদ্ধাৰ্থৰ মনত আপনত্বৰ ভাৱ জগাই তুলিছিল । নিজ পিতৃ – মাতৃৰ বিচ্ছেদৰ পিছত সিদ্ধাৰ্থই একাকীত্বত ভূগিছিলি । মাকেও সিদ্ধাৰ্থৰ প্ৰতি দিবলগীয়া গুৰুত্বত অনীহা দেখুৱাইছিল । নিঃসংগতা আৰু হতাশাত ভূগি সিদ্ধাৰ্থই ড্ৰাগছৰ আশ্ৰয় লৈছিল । আৰু সিদ্ধাৰ্থক এই অবাটৰ পৰা ঘূৰাই আনিবলৈ কোনোৱে চেষ্টা কৰা নাছিল । সেয়েহে নিৰ্মলৰ উক্ত কথাষাৰত সিদ্ধাৰ্থই এক আপনত্বৰ সুৰ শুনা পাইছিল ।
৪) সিদ্ধাৰ্থই কিয় নিঃসংগতাত ভূগিছিল বুজাই লিখা?
উঃ- সিদ্ধাৰ্থৰ মা আৰু দেউতাকৰ প্ৰায়ে কাজিয়া হৈছিল । তেওঁলোকৰ কাজিয়াৰ মাজত সিদ্ধাৰ্থ সদায় অকলশৰীয়া হৈছিল । তাৰ অন্তৰত হোৱা দুখবোৰৰ খবৰ লবলৈ মাক দেউতাক দুয়োজনৰে আহৰি নাছিল। অৱশেষত মাক দেউতাকৰ বিচ্ছেদ হয় । মাকৰ লগত থকা সিদ্ধাৰ্থৰ মনোজগতৰ খবৰ লবলৈ মাকে কোনোদিনে যত্ন কৰা নাছিল । সেয়েহে সিদ্ধাৰ্থই লাহে লাহে নিঃসংগতাত ভূগিছিল।
৫) নিৰ্মলে সিদ্ধাৰ্থক কেনেদৰে ভুল বাটৰ পৰা আঁতৰাই আনিছিল বিৱৰি লিখা ?
উঃ- পাৰিবাৰিক অশান্তিৰ বাবে সিদ্ধাৰ্থই নিঃসংগতাত ভূগিছিল আৰু ড্ৰাগছ আসক্ত হৈ পৰিছিল । ড্ৰাগছৰ বাবে পইচা গোটাবলৈ সিদ্ধাৰ্থই স্কুলৰ লগৰ ল’ৰাৰ বেগতো হাত দিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল । নিৰ্মলে সিদ্ধাৰ্থক লগ কৰি তাৰনো কি হৈছে সুধিছিল আৰু বন্ধুত্বৰ উমাল পৰশেৰে ভুল বাটৰ পৰা তাক আঁতৰাই আনিবলৈ যত্ন কৰিছিল । নিৰ্মলৰ বন্ধুত্ব আৰু দায়িত্ববোধে সিদ্ধাৰ্থক ভুল বাটৰ পৰা আঁতৰাই আনিছিল ।
৬) ' তোৰ দৰে ল’ৰাৰ কথাৰ উত্তৰ দিব নোৱাৰি ; অস্বস্তিকৰ মৌনতাৰ মাজত কেৱল ছটফটাব হে পাৰি ' – কথাষাৰৰ অন্তঃনিহিত ভাৱ বিশ্লেষণ কৰা ।
উঃ- সিদ্ধাৰ্থৰ স্বভাৱ চৰিত্ৰ সলনি হোৱা দেখি বন্ধু নিৰ্মলে সিদ্ধাৰ্থক লগ কৰি তাৰনো কি হৈছে তাক সুধিলে । কিন্তু সিদ্ধাৰ্থই নিৰ্মলক একো উত্তৰ নিদিয়াকৈ গুচি গ’ল । সিদ্ধাৰ্থই মহেন্দ্ৰ মাষ্টৰৰ কৰ্কশ কঠোৰ বাক্যবানৰো উত্তৰ দিবলৈ সংকচ নকৰে , কিন্তু নিৰ্মলৰ নিচিনা সহজ – সৰল, সৎ, নিৰ্ভীক ল’ৰাজনৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিব পৰা নাই । কাৰণ নিৰ্মল এজন সৎ - সাহসী নিভাজ মনৰ ল’ৰা । সি সিদ্ধাৰ্থক ভুল বাটৰ পৰা আঁতৰাই আনিবলৈহে যে সিদ্ধাৰ্থক প্ৰশ্ন কৰিছিল সেয়া সিদ্ধাৰ্থই বুজি পাইছিল । সেয়ে সিদ্ধাৰ্থই ভাবিছিল যে – নিৰ্মলৰ দৰে ল’ৰাৰ কথাৰ উত্তৰ দিব নোৱাৰি ; অস্বস্তিকৰ মৌনতাৰ মাজত কেৱল ছটফটাইহে ৰ'ব পাৰি ।
৭) ‘হাঁহিব নোৱাৰি, খেলিব নোৱাৰি, শুৱ নোৱাৰি– ইমানেই তীব্ৰতা এই শূণ্যতাৰ ভাৰ – দুখৰ দাহন' কথাষাৰৰ কাৰ বিষয়ে আৰু কিয় কোৱা হৈছে বুজাই লিখা ।
উঃ- কথাষাৰ সিদ্ধাৰ্থৰ বিষয়ে কোৱা হৈছে ।
সিদ্ধাৰ্থৰ মাক - দেউতাকৰ মাজত প্ৰায়ে কাজিয়া হৈছিল । তেওঁলোক নিজৰ মাজত এনেদৰে সোমাই পৰিছিল যে সিদ্ধাৰ্থৰ মনত পৰা বিৰূপ প্ৰতিক্ৰিয়াৰ বিষয়ে সমূলি মন দিয়া নাছিল। এদিন মাক – দেউতাকৰ মাজত বিচ্ছেদ হৈছিল । সিদ্ধাৰ্থক কোনোৱে ইয়াৰ কাৰণ জনোৱা নাছিল আৰু সিদ্ধাৰ্থও নিজে কাকো একো সোধা নাছিল । মাক বাপেকৰ কি হৈছে, সেই অমীমাংসিত প্ৰশ্ন, যি আছিল তাৰ চকুপানী বোৰতকৈও গধুৰ। সিদ্ধাৰ্থ নামৰ সংবেদনশীল কিশোৰজনে নিঃসংগতা আৰু হতাশাত ভুগিছিল ; চাৰিওফালে শূণ্যতা দেখিছিল । য'ত হাঁহিব নোৱাৰি, খেলিব নোৱাৰি, শুব নোৱাৰি ইমানেই তীব্ৰতা এই শূণ্যতাৰ ভাৰ, দুখৰ দাহন ।
৮) সিদ্ধাৰ্থই কিহৰ তাড়নাত মাকৰ খাৰুযোৰ চুৰি কৰিছিল আৰু পিছত তাৰ কিয় অন্তদ্বন্দ হৈছিল লিখা ?
উঃ- সিদ্ধাৰ্থই ড্ৰাগছ আসক্ত হৈছিল । ড্ৰাগছ কিনিবলৈ পইচাৰ প্ৰয়োজন হোৱাত তেওঁ খাৰুযোৰ চুৰি কৰিছিল ।
সিদ্ধাৰ্থই যেতিয়া মাকৰ খাৰুযোৰ পাণদোকানীজনৰ হাতত তুলি দিছিল, সেই সময়ত পুলিচে সিহঁতৰ ঘৰৰ কাম কৰা ছোৱালীজনীক বান্ধি নি লকআপত ভৰাইছিল, সেইবাবে তাৰ অন্তদ্বন্দ হৈছিল ।
প্ৰশ্ন নং ৯) ' আচলতে মন গলেই সুখী হ’ব পাৰি জানি ' - নিৰ্মলে কি প্ৰসগংত সিদ্ধাৰ্থক এনেদৰে কৈছিল ? বুজাই লিখা।
উঃ- সিদ্ধাৰ্থই ড্ৰাগছৰ প্ৰতি কেনেদৰে আসক্ত হৈ পৰিছিল, সেই সকলোবোৰ কথা নিৰ্মলক ক’লে আৰু নিৰ্মলে সিদ্ধাৰ্থক ড্ৰাগছৰ কবলৰ পৰা মুক্ত কৰাৰ প্ৰসংগতে এনেদৰে কৈছিল । নিৰ্মলে সিদ্ধাৰ্থক বুজাইছিল যে - আচল কথা হৈছে মনটো । জীৱনটোক ভাল পালে জীৱনটোৱে কেতিয়াও প্ৰবঞ্চনা নকৰে । এই নদী, পাহাৰ, মূৰৰ ওপৰত আকাশ, জোনটো, তৰাবোৰ মন গলেই ভাল পাব পাৰি, আপোন কৰি ল’ব পাৰি । এইবোৰ ভালপোৱা নিঃস্ব নহয়, শূণ্য নহয় । আচলতে মন গলেই সুখী হ’ব পাৰি ।
প্ৰশ্ন নং ১০) ব্যাখ্যা কৰা ।
ক) নোপোৱা মৰম পোৱাৰ আশাই যেন মোক দুৰ্বল আৰু অভিমানী কৰে ।
উঃ- বাখ্যেয় বাক্যফাঁকি আমাৰ পাঠ্যপুথিৰ অন্তৰ্গত ডঃ মৃণাল কলিতা দেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত ‘যুঁজ’ নামৰ চুটিগল্পটিৰ পৰা তুলি দিয়া হৈছে ।
মাক – দেউতাকৰ কাজিয়া আৰু শেষত বিচ্ছেদ । এই সকলোবোৰৰ মাজত সিদ্ধাৰ্থই যেন নিঃসংগ আৰু অকলশৰীয়া হৈ পৰিল । তাৰ মনোজগতৰ খবৰ ৰাঁখোতা, তাক এশাৰী মৰমৰ মাত দিওঁতা, তাৰ ভুলবোৰ আঙুলিয়াই দিওঁতা কোনো নোহোৱা হ’ল । ফলস্বৰূপে সিদ্ধাৰ্থই আশ্ৰয় ল’লে ড্ৰাগছৰ । ড্ৰাগছ কিনিবলৈ পইচাৰ যোগাৰ কৰিবলৈ মাকৰ সোণৰ খাৰু চুৰ কৰাৰ পৰা স্কুলৰ লগৰ ল’ৰাৰ বেগতো হাত দিলে । স্কুলত পইচা চোৰ বুলি ধৰা পৰাৰ পিছত বন্ধু নিৰ্মলে তাক সৎ পথলৈ উভতি অনাৰ চেষ্টা কৰে আৰু সিদ্ধাৰ্থক তাৰ কি হৈছে কবলৈ জোৰ কৰে । নিৰ্মলৰ আন্তৰিকতাপূৰ্ণ মৰমৰ দাবীত সিদ্ধাৰ্থৰ মনত পৰিবৰ্তনৰ লহৰ উঠে । এনেদৰে মৰমৰ দাবী কৰিব পৰা মানুহবোৰেই সিদ্ধাৰ্থৰ জীৱনৰ পৰা বহুদূৰলৈ গুচি গ’ল । নোপোৱা মৰম পোৱাৰ আশাই যেন তাক দুৰ্বল আৰু অভিমানী কৰে । কাৰ ওপৰত এই অভিমান, সিদ্ধাৰ্থই যেন নিজেও বুজি নাপায়।
খ) মানুহে দেখা ঘৃণনীয় সত্যৰ আঁৰতো হয়তো কেতিয়াবা লুকাই থাকে আন কিছুমান কৰুণ সত্য ।
উঃ- বাখ্যেয় বাক্যফাঁকি আমাৰ পাঠ্যপুথিৰ অন্তৰ্গত ডঃ মৃণাল কলিতা দেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত ‘যুঁজ’ নামৰ চুটিগল্পটিৰ পৰা তুলি দিয়া হৈছে ।
কেতিয়াবা দেখা পোৱা সত্য ঘটনাবোৰৰ আঁৰত কিছুমান কৰুণ কাহিনী লুকাই থকা দেখা পোৱাৰ প্ৰসংগতে লিখকে উক্ত কথাষাৰি অৱতাৰণা কৰিছে ।
সিদ্ধাৰ্থ এজন সংবেদনশীল ল’ৰা । সিও লগৰ ল’ৰাৰ লগত হাঁহি – ধেমালি কৰি খেলিছিল । কিন্তু কেইমাহমানৰ পৰা সি গহীন, খিংখিঙীয়া আৰু বেপৰোৱা হৈ পৰিছে । বন্ধুসকলৰ পৰা আতঁৰি শ্ৰেণীত পিছফালে অকলে বহিবলৈ লৈছে, শিক্ষকে কৰিব দিয়া ঘৰৰ কাম প্ৰায়েই নকৰে, আনহাতে মাজে মাজে স্কুলো খতি কৰিবলৈ লৈছে । এদিন স্কুলত লগৰ ল’ৰাৰ বেগৰ পৰা পইচা চুৰ কৰিলে আৰু মাষ্টৰৰ মূখে মূখে কথা কৈ এসপ্তাহমান স্কুললৈও অহা নাছিল। সিদ্ধাৰ্থৰ এনে পৰিবৰ্তন নিৰ্মলে সহজে মানি ল’ব পৰা নাছিল। সি ভাবিছিল যে কেতিয়াবা মানু্হে দেখা ঘৃণনীয় সত্যৰ আঁৰতো লুকাই থাকে আন কিছুমান কৰুণ সত্য । আৰু সেইবোৰ সি বিচাৰি উলিয়াবই ।
গ) পাবলগীয়া মৰমবোৰ হেৰুৱাই এখন ভাঙি যোৱা সংসাৰৰ সি হৈ পৰিছিল এটা বিদ্ৰোহী অথচ কৰুণ চৰিত্ৰ ।
উঃ- ব্যাখ্যেয় বাক্যফাঁকি আমাৰ পাঠ্যপুথিৰ অন্তৰ্গত ডঃ মৃণাল কলিতা দেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত ‘যুঁজ’ নামৰ চুটিগল্পটিৰ পৰা তুলি দিয়া হৈছে ।
সিদ্ধাৰ্থৰ মাক – দেউতাকৰ মাজত কাজিয়া আৰু শেষত বিচ্ছেদ – এই সকলোবোৰৰ মাজত সিদ্ধাৰ্থৰ কুমলীয়া মনটো ভাগি – চিঙি থানবান হৈ গ’ল । তেওঁলোকৰ কাজিয়া ইমানেই তীব্ৰতৰ আছিল যে সিদ্ধাৰ্থৰ চকুপানীবোৰ তেওঁলোকে দেখাই নাপালে । সিদ্ধাৰ্থক মৰমৰ মাত এষাৰ দিয়া, মাৰ্গদৰ্শন কৰোৱা মানুহৰ অভাৱ হ’ল । ফলস্বৰূপে সিদ্ধাৰ্থ হৈ পৰিল নিঃসংগ আৰু হতাশাগ্ৰস্ত । পাবলগীয়া মৰমবোৰ হেৰুৱাই এখন ভাঙি যোৱা সংসাৰৰ সি হৈ পৰিছিল এটা বিদ্ৰোহী অথচ কৰুণ চৰিত্ৰ ।
ঘ) সকলো মানুহৰেই জীৱনবোৰ একো একোখন যুঁজ ।
উঃ- বাখ্যেয় বাক্যফাঁকি আমাৰ পাঠ্যপুথিৰ অন্তৰ্গত ডঃ মৃণাল কলিতা দেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত 'যুঁজ' নামৰ চুটিগল্পটিৰ পৰা তুলি দিয়া হৈছে ।
লিখকে ক’ব বিছাৰিছে যে – জীৱনবোৰ একো একোখন যুঁজ । সেই যুঁজখনতেই হয়তো জীৱনৰ আমেজ – হয়তো যুঁজখনেই জীৱনটো । নিয়মৰ মাজেৰেই জীৱনৰ যুঁজখন যুঁজি যাব লাগিব । নিয়মৰ বাহিৰ হৈ খেলিলে নিজেই বচাব লাগিব, ৰেফাৰীৰ হুউছেলটো । প্ৰত্যেক মানুহৰে সমস্যাবোৰক লিখকে ‘যুঁজ’ বুলি কৈছে। সি শাৰীৰিক কিম্বা মানসিক হওঁক। আৰু প্ৰত্যেকেই নিজৰ নিজৰ জীৱনত এজন যুঁজাৰু ।
প্ৰশ্ন নং ১১) ‘যুঁজ’ গল্পটোৰ শিৰোনামাৰ তাৎপৰ্য বুজাই লিখা ।
উঃ- ডঃ মৃণাল কলিতা দেৱৰ ‘যুঁজ' হৈছে এটা চুটিগল্প । গল্পটোত লিখকে দুজন কিশোৰৰ মনোজগতৰ সুন্দৰভাৱে বৰ্ণনা দিছে । তেওঁ গল্পটোত সিদ্ধাৰ্থ নামৰ লৰাজনে নিঃসংগতাত ভূগি কেনেদৰে ড্ৰাগছ আসক্ত হৈ পৰিছে আৰু নিৰ্মল নামৰ লৰাজনে দুৰাৰোগ্য ৰোগত ভুগিছে । আৰু নিৰ্মলে কেনেদৰে সিদ্ধাৰ্থক ড্ৰাগছৰ কবলৰ পৰা ৰক্ষা কৰিবলৈ আগবাঢ়ি আহিছে তাৰে সুন্দৰ বৰ্ণনা দাঙি ধৰিছে । দুয়োজনৰে এই প্ৰচেষ্টাক লিখকে 'যুঁজ’ বুলি কৈছে । সিদ্ধাৰ্থৰ যুঁজ মনৰ লগত আনহাতে নিৰ্মলৰ যুঁজ শৰীৰৰ লগত । এই ‘যুঁজ’খন প্ৰত্যেক মানুহেই যুঁজিব লাগিব । হৰা – জিকা পিছৰ কথা, কিন্তু যুঁজ কৰি যাবই লাগিব – সহজ – সৰল কথনভংগীৰে গল্পকাৰে বাৰ্তা দিছে ।
ভাষা বিষয়কঃ
১২) ব্যাসবাক্যসহ সমাসৰ নাম লিখা :
ব্যাসবাক্য
সমাস মৃত্যুশীতল : মৃত্যুৰ দৰে শীতল যি = কৰ্মধাৰয়
অসহনীয় : যিটো সহন কৰিব নোৱাৰি = অব্যয়ভাৱ
অতল : যাৰ কোনো তলি নাই = অব্যয়ভাৱ
অমীমাংসিত : মীমাংসাৰ অতীত = অব্যয়ভাৱ
বেপৰোৱা : পৰোৱাৰ অতীত = অব্যয়ভাৱ
অচিনাকী : যাক চিনি পোৱা নাযায় = অব্যয়ভাৱ
১৩) বাক্য ৰচনা কৰাঃ
উজাগৰ : সি ৰাতি ৰাতি উজাগৰে থাকিয়েই পঢ়াশুনা কৰিছিল ।
অবাধ্য : নয়ন একেবাৰে অবাধ্য ল’ৰা ।
অৱলম্বন : কৰোণা মহামাৰীৰ পৰা নিজকে তথা নিজৰ ঘৰখনক বচাই ৰাখিবলৈ আমি উপযুক্ত সাৱধানতা অৱলম্বন কৰা উচিত ।
খেৰকুটা : বিপদত পৰিলে মানুহে খেৰকুটা ডালকে বাচিবলৈ খামুচি ধৰে ।
১৪) সমাৰ্থক শব্দ লিখাঃ
নীৰৱতা – নিঃশব্দ
বিষাদ - শোক
প্ৰস্তৰ - শিলৰ
এককীত্ব – অকলশৰীয়া
আন্ধাৰ – তিমিৰ
পদ্যংশ
অতিৰিক্ত প্ৰশ্নঃ
১৫। ডঃ মৃণাল কলিতাৰ 'যুঁজ' গল্পটোৰ ড্ৰাগছ আসক্ত মানুহৰ প্ৰতি কেনেধৰণৰ মানৱীয় সঁহাৰি দেখুওৱা হৈছে বুজাই লিখা।
উত্তৰঃ ড’ মৃণাল কলিতাৰ যুঁজ’ গল্পটো ড্ৰাগছ আসক্ত মানুহৰ প্রতি মানৱীয় সঁহাৰি দেখুওৱা হৈছে। গল্পটোৰ মূল চৰিত্ৰ কিশােৰ সিদ্ধার্থই পাৰিবাৰিক অশান্তিৰ কাৰণে ড্রাগছৰ আশ্ৰয় লৈ শান্তি পােৱাৰ সলনি এক অন্ধকূপ জগতলৈ গতি কৰাত তাৰ আপােন বন্ধু নির্মলে তাক ঘিণ নকৰি, তাক এৰাই চলি অথবা দাবী ধমকনি নিদি, গালি-গালাজ নকৰি তাক সেই ভুল পথৰ পৰা উদ্ধাৰ কৰিবলৈ অতি মৰম আৰু বুজিবলৈ চেষ্টা কৰিছে। নির্মলৰ আন্তৰিক প্ৰচেষ্টাত এক মানৱীয়তা প্রকাশ পাইছে। সেই কাৰণেই ইমান গহীন, খিংখিঙীয়া, বেপৰােৱা হৈ পৰা সিদ্ধার্থ বােলা কিশােৰজন নির্মলৰ বুজনিত এটা শান্ত ল’ৰাৰ দৰে সকলাে কথা মনােযােগেৰে শুনিছে, – ভাল হ’বলৈ, ড্ৰাগছ এৰিবলৈ সি। চেষ্টা কৰিব বুলি নির্মলক কথা দিছে। মৰম-চেনেহ আন্তৰিকতা আদি মানৱীয় গুণেৰে যে দুর্দান্ত আৰু অসৎ মানুহকো বশ কৰিব পাৰি এই কথা গল্পটিত দেখুওৱা হৈছে।
১৬। নিচাসক্ত মানুহৰ প্ৰতি থকা মানৱীয় সঁহাৰি কেনেধৰণৰ হ'ব লাগে নিজৰ কথাৰে লিখা।
উত্তৰঃ নিচাসক্ত মানুহৰ প্রতি কেতিয়াও ঘৃণনীয় ভাব, বা তেনে মানুহক এৰাই ফুৰাৰ ভাবলব নালাগে। তেনে নিচাসক্ত মানুহৰ নিজৰ আঁৰত নিশ্চয় কৰুণ কাৰণ থাকিব পাৰে যাৰ কাৰণে সি বিব্রত হৈ নিচাসক্ত হৈছে। গতিকে নিচাসক্ত মানুহক মৰম সহানুভূতিৰে ওচৰ চপাই মানৱীয় দৃষ্টিভংগীৰে বাৰে বাৰে চাক্ষুষ উদাহৰণ কিছুমান দাঙি ধৰি বুজাব লাগে, ধর্মীয় অনুষ্ঠানবােৰত, আলােচনাবােৰত লগত লৈ গৈ বৃহুৱাই সেইবােৰ শুনােৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিব লাগে, যিবােৰ কাৰণত নিচাসক্ত হ’বলৈ বাধ্য কৰাইছে– সেইবােৰ নিৰাময়ৰ চেষ্টা কৰিব লাগে। ঘৃণাই বা ডাবি-ধমকনিয়ে কোনাে সমস্যাৰ সমাধান নকৰে। সকলাে
মানুহেই মৰম-চেনেহৰ বশ; নিচাসক্ত মানুহ বশ কিয় নহ’ব? এনেদৰে মানৱীয় সঁহাৰি দিলে নিচাসক্ত মানুহ নিজৰ পৰা আঁতৰি শুদ্ধ পথলৈ আহিব।
